نیمه شب جمعه ۱۱ بهمن روند اجرایی "برگزیت" به طور رسمی آغاز شد و از اول فوریه ۲۰۲۰، پس از حدود نیم قرن، بریتانیا از اتحادیه اروپا خارج شد.
اکثریت ساکنان لندن به رفراندوم خروج از اتحادیه اروپا رای مخالف داده بودند، با این همه برخی مناطق پایتخت، به خصوص خیابان‌های اطراف پارلمان و دفتر نخست‌وزیر در ساعت پایانی جمعه شاهد تجمع و شادی کسانی بود که خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا را جشن گرفتند. بریتانیا که از ۱۹۷۳ عضو اتحادیه اروپا شده بود از ساعت ۱۱ جمعه شب به وقت محلی (ساعت ۱۲ به وقت اروپای مرکزی) از اتحادیه جدا شد.
آغاز رسمی برگزیت به معنای قطع ارتباط فوری بریتانیا با اتحادیه اروپا نیست. طی یک دوره انتقالی ۱۱ ماهه تمام قراردادهای تجاری و گمرکی میان لندن و بروکسل همچنان معتبر خواهد بود و دو طرف در این مدت باید مذاکرات دشواری را برای روابط آینده خود به سرانجام برسانند.
یکی از مسائل مبهم و مورد مناقشه تعیین تکلیف مرز ایرلند شمالی و جمهوری ایرلند است که پس از برگزیت تنها مرز زمینی بریتانیا و اتحادیه اروپا محسوب می‌شود. این مسئله یکی از موضوع‌هایی است که قرار است از ابتدای ماه مارس در مذاکرات میان لندن و شورای اروپا تکلیف آن مشخص شود.
برگزیت موضوع یک همه‌پرسی پر هیاهو در تابستان سال ۲۰۱۶ بود که در آن اندکی کمتر از ۵۲ درصد رای‌دهندگان با آن موافقت کردند. این پیروزی شکننده سرآغاز مناقشه‌های شدید سیاسی میان احزاب و تشکل‌های سیاسی در بریتانیا شد و در جامعه نیز شکاف عمیقی ایجاد کرد.
ترزا می، نخست‌وزیر پیشین بریتانیا پس از چند بار ناکامی برای جلب موافقت اکثریت پارلمان با توافق‌نامه برگزیت مجبور به کناره‌گیری شد. در ادامه این بحران و با انتخابات زودرس، حزب محافظه‌کار اکثریت کرسی‌های پارلمان را از آن خود کرد و بوریس جانسون به عنوان یکی از حامیان سر سخت برگزیت جانشین ترزا می شد.
بوریس جانسون در پیامی وعده داد که برگزیت آغاز دوران جدیدی برای بریتانیا باشد و افزود برای بسیاری این "لحظه شگفت‌انگیز امید" است که در مورد فرا رسیدنش تردید داشتند.
جانسون در یک پیام ویدیویی اذعان کرد که بسیاری از شهروندان بریتانیا نگران پیامدهای منفی خروج از اتحادیه اروپا هستند. او تاکید کرد که این نگرانی‌ها قابل فهم است اما وظیفه خود می‌داند کشو را به پیش برد.
منبع: دویچه وله